Mnogi smatraju kako su ovo bile poslednje riječi cara Julijana. Julijan Flavije Klaudije, poznat i kao Julijan filozof, bio je rimski imperator (361-363), filozof i pisac. S obzirom da je poticao iz dinastije cara Konstantina, i odrastao kao hrišćanin, čega se kasnije odrekao, nazivaju ga i otpadnikom – Julijan apostata. Želio je da obnovi drevnu silu rimskog carstva a to je uključivalo politeizam kao državnu religiju. što je u suprotnosti sa potezima cara Konstantina koji je djelovao u korist hrišćanstva (iako se i to može dovesti u pitanje). Budući da Julijanove reforme nisu uspjele, gore navedene riječi ukazuju na pobjedu Hristovog učenja nad paganstvom.
Da li je car Konstantin prihvatio hrišćanstvo iz ličnih ili političkih razloga? Koliko su njegove odluke bile pozitivne, a koliko negativne za Hristovo učenje? Sve su ovo adekvatna pitanja o kojima treba razgovarati ali to neće biti tema sada. Ova Julijanova izjava služi samo kao primjer pobjede o kojoj biblijska knjiga Otkrivenje govori: i pored velikog protivljenja i sukoba Hristos u konačnici izlazi kao pobjednik. Ono čime se bavim u nastavku jeste način na koji Hristos pobjeđuje.
“I od Isusa Hrista, koji je svjedok vjerni, i prvenac iz mrtvijeh, i knez nad carevima zemaljskima, koji nas ljubi, i umi nas od grijeha našijeh krvlju svojom”
Otkrivenje 1:95
Jovan opisuje Hrista kao vjernog svjedoka. Svaka od Hristovih poruka crkvama počinje riječima “Znam tvoja djela” (Otkrivenje 2:2.9.1319, 3:1.8.15). On poznaje stanje svake od spomenutih zajednica i one se mogu osloniti na Njegove riječi. Međutim, Hristos je i “prvenac iz mrtvih.” Ovaj tekst je često poticao rasprave o pitanju hronološkog vaskrsenja po kome Hristos nije prva osoba koja je vaskrsla (u Starom zavjetu čitamo o vaskrlim pojedincima) niti koja je vaskrsavala druge (prorok Jelisije kao primjer Božije sile i predslika Hristove službe). To znači da je Hristovo vaskrsenje osnova za sve one koji su bili vaskrsnuti i koji će biti vaskrsnuti. Međutim, Hristovo vaskrsenje je povezano sa njegovim opisom kao “kneza nad carevima zemaljskim”.
Apostol Jovan doživljava strah prilikom teofanije kojoj prisustvuje. I upravo se u tom trenutku sam Hristos poziva na gore spomenutu činjenicu njegovog vaskrsenja. On uvjerava Jovana da nema potrebe da se plaši spominjući svoju sveobuhvatnu silu i moć: “Ja sam prvi i poslednji” (Otkrivenje 1:17b), što prenosi istu ideju sile i moćo kao i “knez nad carevima zemaljskim” (Otkrivenje 1:5). U nekim od kasnijih stihova to je mnogo još više istaknuto.
“I živi; i bijah mrtav i evo sam živ va vijek vijeka, amin. I imam ključeve od pakla i od smrti.”
Otkrivenje 1:18
Ponovo se spominje ideja vaskrsenja. Za razliku od mnogih ljudi koji su i nakon vaskrsenja bili podložni smrti, Hristos je živ zauvijek, u vijeke vijekova. To njegovo iskustvo smrti i ponovnog preuzimanja života mu je omogućilo posebnu vlast, ne više samo nad ovozemaljskim vlastima, nego i nad grobom i oblasti smrti (što je precizniji prevod ovih grčkih termina). U petom poglavlju će ovo još jednom da se spomene. Na samom početku poglavlja, onaj koji sjedi na prijestolu drži svitak, koji niko ne može da otvori i da pročita (Otkrivenje 5:1-3). To je očigledno izuzetno važan zadatak s obzirom da je Jovan očajan jer niko u tome ne uspijeva (Otkrivenje 5:4). Ali ubrzo stiže utjeha kroz tvrdnu da je (očigledno) Hristos, opisan kao lav, od koljena Judina, korijen Davidov, nadvladao i da je sposoban “da otvori knjigu i razlomi sedam pečata njezinih” (Otkrivenje 5:5). Sledeći, šest stih petog poglavlja, objašnjava kako je taj lav nadvladao. Jovan sada mijenja simboliku i umjesto lava koji pobjeđuje vidimo jagnje kao zaklano (Otkrivenje 5:5). Zbog toga će nebeska bića započeti pjesmu kojom proslavljaju ovaj događaj pojašnjavajući da je to klanje ujedno i iskupljenje krvlju ljudi iz svakog koljena i jezika i naroda i plemena (Otkrivenje 5:9). Jasno je kako sva upotrijebljena simbolika govori o Hristovoj smrti na krstu. Upravo ovu sliku jagnjeta/lava koji se žrtvuje, iz Otkrivenja petog poglavlja, će C. S. Lewis prikazati u hronikama Narnije.
Mnogi milioni su kroz vijekove poštovali Isusovo ime, ali je samo nekolicina razumjela i još manje sprovela u djelo ono što je On zahtijevao. Njegove riječi bile su izvrtane da znače sve, bilo šta i ništa. Njegovo ime je korišteno i zloupotrebljavano da se opravda kriminal, plaše djeca, a ljudi i žene inspirišu na herojsku glupost. Isus je više poštovan i obožavan za ono što nije mislio, nego za ono što je mislio. Najveća ironija je da je ono čemu se najviše suprostavljao u svijetu u svoje vrijeme, danas oživljeno, propovijedano i rašireno po cijelom svijetu – u Njegovo ime.
Albert Nolan
Kao što gornji citat iz knjige Isus prije hrišćanstva tvrdi, mnogo je onoga što se Hristu (i hrišćanstvu) tokom vremena dodalo i oduzelo tako da sve to zajedno izgleda mnogo drugačije od originalnog i prvobitnog. Možda je posebno deformisana ta ideja Hristove pobjede, koja se često kroz istoriju dokazivala i potvrđivala mačem i ratom. Doslovna i fizička borba protiv neistomišljenika i ličnih protivnika je smatrana vrlinom i lojalnošću vjeri. Međutim, ništa nije dalje od istine. Kao što isti autor, apostol Jovan, u svom jevanđelju piše, Hristos je tvrdio: “Carstvo moje nije od ovoga svijeta” (jev. po Jovanu 18:36). Ovaj svijet tek treba da doživi transformaciju u carstvo nebesko. A do tada, Hristos pobjeđuje i vlada u životu i iskustvu onih koji mu se predaju i koje usvoje njegove vrijednosti nenasilja, ljubavi i žrtve.
